Επειδή βρισκόμαστε σε ένα εκθεσιακό χώρο κρασιού και τα κρασιά φτιάχνονται από κάποιες ποικιλίες κρασοστάφυλων σταφυλιών θα ήθελα να αναφερθώ λίγο στις ποικιλίες της Λέσβου και τα κρασιά της.
Στην αρχαιότητα η Λέσβος τροφοδοτούσε με τα κρασιά της την ελίτ των Αθηνών και ήταν το πιό ακριβό κρασί στις αγορές των Αθηνών της Ρώμης και της Βυζαντινής Κωνσταντινούπολις. Έκατσε λίγο επί τουρκοκρατίας όπως όλη η Οθωμανική αυτοκρατορία γιατί ο μουσουλμανισμός απαγορεύει το αλκοόλ , μα αναδείχθηκε ξανά. Όμως στα τέλη του 19 αιώνα όταν η ασθένεια της φιλοξήρας χτύπησε όλη την Ευρώπη , φυσικά και το Ελληνικό αμπελώνα η Λέσβος δεν ένεινε απ' έξω, όμως περιοχές που οι αμπελώνες τους ήταν σε ηφαιστειογενή εδάφη δεν επλήγησαν καθόλου η σχεδόν καθόλου, γιατί τα εδάφη αυτά ήταν πλούσια σε θειάφι και η ασθένεια της φυλοξήρας δεν τα επιρέασε, το θειάφι ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός της ασθένειας που χτύπαγε το ριζικό σύστημα του πρέμνου. Έτσι αυτές οι ποικιλίες διασώθηκαν όπως και τα κλήματα εδώ στην Λέσβο στην περιοχή των Χυθήρων γύρω από το παλιό ανενεργό ηφαίστειο. Έτσι έχουμε την Χυθηριώτικη ερυθρή ποικιλία, ένα δυνατό κόκκινο σταφύλι που μας δίνει στιβαρά κόκκινα κρασιά, και κατ' επέκταση της περιοχής πείρε και το όνομα Καλονιάτικο. Βέβαια υπάρχει μια διαμάχη μεταξύ το Χυθηριώτικο αν είναι Καλονιάτικο η το Καλονιάτικο αν είναι χυθηριώτικο.
Το 2011 αν δεν με απατά η μνήμη μου πείρε και την πιστοποίηση του ΠΓΕ Λέσβου, δηλαδή προστατευόμενη γεωγραφική ένδειξη Λέσβου. Βέβαια όπου καλλιεργείται μία ποικιλία της δίδεται και μιά τοπική ονομασία, όπως για παράδειγμα η Μανδυλαριά στη Λέσβο αναφέρεται σαν Γκντούρα η φάψα η βάφτρα. Η Μανδυλαριά είναι μια ποικιλία που την συναντάμε σε όλο το Αιγαίο, είναι μια πάρα πολύ δυνατή ποικιλία που όπου βάφει το Μανδυλάρι δεν ξεβάφει.
Άλλες ποικιλίες είναι το Φωκιανό που πρέπει να έχει έλθει από απένατι παράλια και από την περιοχή της Φώκαιας, είναι μια αδύνατη μα αρωματική ποικιλία κρασοστάφυλων που και αυτή απαντάτε σε όλο το Αγαίο και με την Μανδυλαριά κάνουν το καλύτερο Δίδυμο. Στην Λέσβο αυτή η ποικιλία ονομάζεται Ρικαρά από το Τούρκικο Ερικ Καρά που θα πεί μαύρα δαμάσκηνα.
Άλλη ποικιλία είναι το Μοσχάτο Αλεξανδρίας ένα μικρόρογο και με κουκούτσι αρωματικό σταφύλι που είναι και το σήμα κατατεθέν της Λήμνου, ένα πολυμορφικό σταφύλι που δίδει κρασιά, γλυκά, από λιαστά σταφύλια μα και ξηρά λευκά ακόμα και σταφύδα.Έχουμε και λίγο Αθήρι, και Αιδάνι δύο λευκές ποικιλίες που και αυτές καλλιεργούνται σε όλη την περιοχή του Αιγαίου.
Αυτά για τα κρασοστάφυλα της Λέσβου . Σαφώς από πολλούς ερασιτέχνες καλλιεργούνται και διεθνοποιημένες ποικιλίες όπως Καμπερνέτ Σωβινιόν, Μερλό, Σιρά, από ερυθρές και Σωβινιόν Μπλανκ και Σαρντονέ από λευκές, με θαυμάσια γευστικά αποτελέσματα.
Στην Μυτιλήνη έχουμε άξιους εκπροσώπους των Λεσβιακών κρασιών, τον Μεθυμναίο από τον Κο Λάμπρου, στα Χύθηρα, με τους αμπελώνες γύρω από το παλιό ανενεργό ηφαίστειο με μια οινοποίηση του Χυθηριώτικου σε κόκκινο και λευκό και τον Οινοφόρο Μεγαλοχωρίου της οικογένειας Του Παντελή Πατερέλλη στο Καρά Τεπέ της Μυτιλήνης, με επισκέψιμα οινοποιεία.΄Ένα κρασί του οινοφόρου, είναι το Μάκαρας που Μάκαρας λεγόταν ο πρώτος Βασιλειάς της Λέσβου, και το λευκό του το Δάφνης και χλόη. Τα οινοποιεία της Λέσβου κάνουν μεγάλη προσπάθεια στην ανάδειξη του Λεσβιακού κρασιού και πρέπει να αναφέρεται σαν μια νίκη, πέρνοντας μέρος σε διεθνής διαγωνισμούς με πλήθος συμμετεχόντων στον νέο και παλιό κόσμο με μεγάλες διακρήσεις. Τελευταία έχουν μια δυναμική εξωσρέφια που σε κάνει να την χειροκροτάς,
Στην αρχαιότητα η Λέσβος τροφοδοτούσε με τα κρασιά της την ελίτ των Αθηνών και ήταν το πιό ακριβό κρασί στις αγορές των Αθηνών της Ρώμης και της Βυζαντινής Κωνσταντινούπολις. Έκατσε λίγο επί τουρκοκρατίας όπως όλη η Οθωμανική αυτοκρατορία γιατί ο μουσουλμανισμός απαγορεύει το αλκοόλ , μα αναδείχθηκε ξανά. Όμως στα τέλη του 19 αιώνα όταν η ασθένεια της φιλοξήρας χτύπησε όλη την Ευρώπη , φυσικά και το Ελληνικό αμπελώνα η Λέσβος δεν ένεινε απ' έξω, όμως περιοχές που οι αμπελώνες τους ήταν σε ηφαιστειογενή εδάφη δεν επλήγησαν καθόλου η σχεδόν καθόλου, γιατί τα εδάφη αυτά ήταν πλούσια σε θειάφι και η ασθένεια της φυλοξήρας δεν τα επιρέασε, το θειάφι ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός της ασθένειας που χτύπαγε το ριζικό σύστημα του πρέμνου. Έτσι αυτές οι ποικιλίες διασώθηκαν όπως και τα κλήματα εδώ στην Λέσβο στην περιοχή των Χυθήρων γύρω από το παλιό ανενεργό ηφαίστειο. Έτσι έχουμε την Χυθηριώτικη ερυθρή ποικιλία, ένα δυνατό κόκκινο σταφύλι που μας δίνει στιβαρά κόκκινα κρασιά, και κατ' επέκταση της περιοχής πείρε και το όνομα Καλονιάτικο. Βέβαια υπάρχει μια διαμάχη μεταξύ το Χυθηριώτικο αν είναι Καλονιάτικο η το Καλονιάτικο αν είναι χυθηριώτικο.
Το 2011 αν δεν με απατά η μνήμη μου πείρε και την πιστοποίηση του ΠΓΕ Λέσβου, δηλαδή προστατευόμενη γεωγραφική ένδειξη Λέσβου. Βέβαια όπου καλλιεργείται μία ποικιλία της δίδεται και μιά τοπική ονομασία, όπως για παράδειγμα η Μανδυλαριά στη Λέσβο αναφέρεται σαν Γκντούρα η φάψα η βάφτρα. Η Μανδυλαριά είναι μια ποικιλία που την συναντάμε σε όλο το Αιγαίο, είναι μια πάρα πολύ δυνατή ποικιλία που όπου βάφει το Μανδυλάρι δεν ξεβάφει.
Άλλες ποικιλίες είναι το Φωκιανό που πρέπει να έχει έλθει από απένατι παράλια και από την περιοχή της Φώκαιας, είναι μια αδύνατη μα αρωματική ποικιλία κρασοστάφυλων που και αυτή απαντάτε σε όλο το Αγαίο και με την Μανδυλαριά κάνουν το καλύτερο Δίδυμο. Στην Λέσβο αυτή η ποικιλία ονομάζεται Ρικαρά από το Τούρκικο Ερικ Καρά που θα πεί μαύρα δαμάσκηνα.
Άλλη ποικιλία είναι το Μοσχάτο Αλεξανδρίας ένα μικρόρογο και με κουκούτσι αρωματικό σταφύλι που είναι και το σήμα κατατεθέν της Λήμνου, ένα πολυμορφικό σταφύλι που δίδει κρασιά, γλυκά, από λιαστά σταφύλια μα και ξηρά λευκά ακόμα και σταφύδα.Έχουμε και λίγο Αθήρι, και Αιδάνι δύο λευκές ποικιλίες που και αυτές καλλιεργούνται σε όλη την περιοχή του Αιγαίου.
Αυτά για τα κρασοστάφυλα της Λέσβου . Σαφώς από πολλούς ερασιτέχνες καλλιεργούνται και διεθνοποιημένες ποικιλίες όπως Καμπερνέτ Σωβινιόν, Μερλό, Σιρά, από ερυθρές και Σωβινιόν Μπλανκ και Σαρντονέ από λευκές, με θαυμάσια γευστικά αποτελέσματα.
Στην Μυτιλήνη έχουμε άξιους εκπροσώπους των Λεσβιακών κρασιών, τον Μεθυμναίο από τον Κο Λάμπρου, στα Χύθηρα, με τους αμπελώνες γύρω από το παλιό ανενεργό ηφαίστειο με μια οινοποίηση του Χυθηριώτικου σε κόκκινο και λευκό και τον Οινοφόρο Μεγαλοχωρίου της οικογένειας Του Παντελή Πατερέλλη στο Καρά Τεπέ της Μυτιλήνης, με επισκέψιμα οινοποιεία.΄Ένα κρασί του οινοφόρου, είναι το Μάκαρας που Μάκαρας λεγόταν ο πρώτος Βασιλειάς της Λέσβου, και το λευκό του το Δάφνης και χλόη. Τα οινοποιεία της Λέσβου κάνουν μεγάλη προσπάθεια στην ανάδειξη του Λεσβιακού κρασιού και πρέπει να αναφέρεται σαν μια νίκη, πέρνοντας μέρος σε διεθνής διαγωνισμούς με πλήθος συμμετεχόντων στον νέο και παλιό κόσμο με μεγάλες διακρήσεις. Τελευταία έχουν μια δυναμική εξωσρέφια που σε κάνει να την χειροκροτάς,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου